angeliki xynou
Το χρώμα των αφόρητων αισθημάτων
‘Υπεροι και Στήμονες, Παντοπωλείο, Βασιλιάς Ληρ, Ένας σκονισμένος πολυέλαιος, Αυλαία. Το θέμα της Αγγελικής Ξυνού είναι οι σκηνές του κόσμου. Και η προοπτική της αυτή του εξώστη… Έχουμε να κάνουμε με μια τέχνη της όρασης που συνομιλεί αξεδιάλυτα με το λόγο, με τη λογοτεχνία, με το θέατρο. Κάθε έργο αφηγείται μια πυκνή ιστορία, Μια νύχτα με βροχή σ' ένα αδιέξοδο…
Όμως ο τρόπος της αφήγησης – απεικόνισης πόρρω απέχει από τη μίμηση του πραγματικού.
Η τολμηρή χρήση του χρώματος, το πάντα παρόν – σαφές ή αόρατο – πλέγμα, οι ασυμμετρίες, το σφουμάτο, η παραβίαση της προοπτικής και των αναλογιών, οδηγούν τις σχέσεις εντός του αισθητικού πεδίου σε έναν ξεχωριστό κόσμο ως προς τα φυσικά ή αναπαριστώμενα αντικείμενα.
Η πραγματικότητα και η αναπαράστασή της, είτε πρόκειται για ένα βιβλιοπωλείο είτε για ένα τσεχωφικό πρόσωπο, προβάλλονται σχεδιασμένες (σκιτσαρισμένες) η μια πάνω στην άλλη με έναν τρόπο που ξαφνιάζει και αποκαλύπτει.
Γιατί η Αγγελική Ξυνού περισσότερο από το να υπακούει σε ένα σοβαροφανές αισθητικό διάταγμα, ζητά να υπονομεύσει τις βεβαιότητες της θέασης παραδίδοντας τα πράγματα έτσι όπως μας παραδίδονται: σε μια τρέμουσα συνθήκη.
Δεν κοιτάζουμε ποτέ αυτό που εκεί, απέναντι, υπάρχει. Η θέαση είναι πάντα και ανά πάσα στιγμή προϊόν μιας σχέσης καθώς «εκείνο που εμείς κοιτάζουμε κι εκείνο μας κοιτάζει» και μας μεταβάλλει. Ο τυχαίος τρόπος με τον οποίο το χρώμα κυλάει ή οι τόνοι που αναδύονται όταν δημιουργείται η βάση, «μιλούν» για το πώς κοιτάζουμε: ποτέ γεωμετρικά, τακτοποιημένα, συμμετρικά, πανοπτικά, μιμητικά και φυσικά. Κοιτάζουμε με όλες μας τις μνήμες, με όλες μας τις γνώσεις, με έναν τρόπο συνειδητό αλλά και ασυνείδητο, κοιτάζουμε με αυτό το θραυσματικό που κάθε στιγμή είμαστε και μας διαφεύγει, κοιτάζουμε όχι μονάχα με τα μάτια αλλά με όλες μας τις αισθήσεις. Στο έργο της Αγγελικής Ξυνού, συχνά ένα αντικείμενο αποσπάται μορφολογικά ή εννοιολογικά από το σύνολο, άλλοτε για να αναδειχθεί ως δυσ-ανάλογο κι άλλοτε ώστε να αλλάξει χρήση ή να «σβηστεί» αφήνοντας μονάχα το ίχνος του. Αλλά αυτός δεν είναι ο τρόπος με τον οποίον προσλαμβάνουμε την ιστορία και την πραγματικότητα; Αυτό διακηρύσσουν τα έργα που έχουμε μπροστά μας. Σαν να εξεικονίζουν και να αποκαλύπτουν την ίδια την εμπειρία της όρασης.
Έργα που βρίσκονται εν τέλει στην επικράτεια του ενδιάμεσου: Σαν να μην ξέρεις εάν κάτι πάει μόλις να σχηματιστεί ή ετοιμάζεται να σβήσει… Είναι σε αυτήν την επικράτεια που η Αγγελική Ξυνού δοκιμάζει τα όρια της τέχνης της.
Μια τέχνη η οποία, κοντά στα ορατά πράγματα που μας παραδίδει κατορθώνει να μας εμφανίσει πράγματα αόρατα, μύχια και ανεικόνιστα.
Flâneur Rustin
Δεκέμβριος 2023
